İzmir de yaşıyorum özel sektör de çalışıyorum 32 yaşındayım. Ben birine Aşık oldum çok mutlu etti beni bütün hayatımı değiştirdi, kendine inandırdı tatlı diline öz güvenine yakışıklılığına gösterişine her şeyine kandım bu adamın Aylar sonra ilişkimiz ilerledikçe işlerini özel hayatını tamamen öğrendikçe bişeyler güzelleşti evleniyorum...

Keçə bilmirəm. Onnan o yana keçə bilmirəm. İçimdə elə bir yer eliyib ki mindənə başqası gəlib gedir ama heçkim onun yerin tuta bilmir. Heç vaxt ətrafımda bu qədər adam ola ola belə tək qalmamışdım

Vücudum ile barışık bir insan değilim. Neredeyse bulduğum her fırsatta kusuyorum. Bu olayımı ailem öğrendiği zaman tedavi bile olmamı istemediler. Babam beni öldürmek ile tehtit etti. Annem ise "tamam artık umurumda değil, ölsün en fazla 2 gün ağlarım sonra unuturum" demişti. Bunları aslağa unutamıyorum. Ben...

Bugün edisin konserinde o kadar insanın içinde telefonum kapalı olduğu için eniştem beni döve döve eve getirdi eniştemden nefret ediyorum ve hiç arkadaşım olmadığı için buraya yazıyorum :(

yaşadığım yerden nefret ediyorum. cahil moruklar ve çıkarcı aşağılıklar yüzünden gençliğim gözümün önünde yok olup gidiyor ve bu konuda yapabileceğim hiçbir şeyin olmaması, o çaresizlik hissi daha da tükenmeme sebep oluyor. bu ülkeden ve bu ülkeyle alakalı her şeyden, her zerremle nefret ediyorum.

Annemden nefret ediyorum. Normal bir insanın onunla aynı evde yaşaması mümkün degil.İnsanın içindeki bütün yasama sevincini söndürür, hayatta tek önem verdiği tv+kumandası ve oglu. Bütün gün yatıp tv izleyip yaşayabilir.hayatında hiçbir sorunu olmadığı halde devamlı oflar, ah ceker. Beni bir kere kucağına yatırıp basımı oksamadı.babam...

sınıfa yeni geldim, derse girip onları gördüğümden beri nefret etmeye başladım. derste onlara dayanamıyorum. okullar 2 gün açılmıştı, ben pazartesi salı grubundaydım ve en nefret ettiklerimin grubuna düştüm. okula 6 gün gibi gittim ama ondan sonra gitmemeye başladım. hem corona yüzünden hem de sebebin daha...

Anne ve babamı çok seviyorum. Onlara aşığım. Ama onlardan aynı zamanda nefret ediyorum. Acı çekmelerini ve başlarına kötü şeyler gelmesini istiyorum. Onlara karşı öfkeyle doluyum.

17 yaşımda genç kızdım. Tırnaklarıma kırmızı oje sürmüştüm, babam beni yanına çağırdı, elimi tuttu "bunlar ne" diye sordu. Oje dedim. "Niye sürdün" dedi. kötü bi şey olacağını hissettim, cevap vermedim yüzüme bir tokat attı, ellerimle yüzümü kapattım. iki elimi sıkı sıkı tuttu birde öbür yanağıma...

Çocukluğumda bir akrabam olur olmadık el şakaları yapardı. Kimseye söylemedim ama içim hep öfke kazanı. Vücudumdan nefret ediyorum. Dinimden, ailemden, evimden odamdan nefret ediyorum. Nefes almaktan nefret ediyorum. Tabii ki hepsinin sebebi bu değil biliyorum. Sanırım az bir zaman kaldı yaşamamaya.

Beni hiç sevmediler ben de o'na diyemedim ki seni seviyorum diye... şimdi başkalarıyla geziyor. O'da olur. Kimseye diyemiyorum ki :-(

Çalışıp çabalıyorum ve kazandığım paranın hemen hemen neredeyse hepsini eve veriyor kira ve fatura ödüyorum ama ve erzak alıp eve parada veriyorum babam çalışıyor ama ne getiriyor anlamıyorum. ben evi geçindiren gibiyim.. neyse ailemin yaptığı borçtan ben sorumlu sayılmam, banane onların yaptığı borçtan ben hayatımı...