Herkesin çocukken hayran olduğu bir aile bireyi vardır.Ben de dayıma hayrandım.O da beni çok severdi,herkese dayımla hava atardım.Benim dayım benim bitanemdi.Sırf bu yüzden evi arayan kız arkadaşlarına hep “evde yok”,”az önce çıktı” derdim.Büyük bi zevkle telefonu kapatır halbuki evde olan dayımın yanına koşar hiçbişey yokmuş gibi takılırdım.Ve arayanların sayısı azalmasa da sesleri değişirdi.Pişman değilim,yine olsa yine yaparım