Çok zor zamanlar yaşıyorum.Annemle konusuyorduk. Babamla sana, size ihtiyacim var anne, gelin yahu buraya tasinin, yakinimda olun dedim. Bu dunyada bizlerden önemli ne varki sizin için, sahip çıkın bize (çocuğumla bana) dedim. Annem saf, cahil bir kadın, ilk okulu bitirmemiş. Bir parça peçete verdi bana. 5 dakika sonra "kızım ben ne bilirim bu işleri" dedi. Sen kızımızsın elinden tutalim demedi. Ben hala kocamin evinde bu günlerin geçmesini bekliyorum. Bir parca peçete sadece o anki haykırışımı gösterebilmişti. Bir daha haykıracak cesareti bulamadim.